سیاست ایالات متحده امریکا در رابطه با ایران برخوردار از تاکتیک های متفاوت اما با یک هدف مشخص استراتژیک  طی این یکسال گذشته تعریف می شود. قبل از آنکه به سیاست های مستقیم در مناسبات دوجانبه یا سیاست های منطقه ای و یا بین المللی امریکا بپردازیم مناسب است انتظارات دو کشور از یکدیگر را مشخص کنیم و به سطح توقعات و انتظارات از یکدیگر بپردازیم. ایالات متحده امریکا در قبال ایران این ادعاها را دارد

1-بحث رژیم اشاعه و ماجرای هسته ای ایران

2-پروسه صلح خاورمیانه

3-حمایت ایران از گروههای جهادی درخاورمیانه

4-موضوع حقوق بشر و...

ایران در قبال ایالات متحده می بایست این ادعاها را داشته باشد:

1-حمایت دولت امریکا از رژیم شاه

2-نفش ایالات متحده در سقوط دولت ملی و قانونی دکتر مصدق

3-توقیف اموال و دارایی های ایران

4- تحریم یک جانبه علیه ایران

5-لغو یک جانبه قراردادهای تسلیحاتی و عدم پرداخت ما به ازاء آن

6-حمایت از عراق در هشت سال جنگ تحمیلی علیه ایران

6-سقوط هواپیمای ایرباس مسافربری

7-حمایت از گروههای ضد انقلاب ایرانی

8-سیاست براندازی نظام سیاسی ایران!و تعیین بودجه برای آن

طی سی سال گذشته نُه دولت در امریکا زمام امور را در دست داشته اند.سیاست امنیت ملی همه دولت های امریکا در قبال ایران برخوردار از دکترین و اهداف مشخص است که منزوی کردن ایران و کاستن از قدرت بازدارندگی البته با تاکتیک های متفاوت را دارا بوده است. سیاست های دولت های مختلف امریکا تاکنون 1- مهار ایران 2- تعامل و مذاکره 3-مذاکرات موردی و موضوعی در قبال عراق و افغانستان    4-مهار به علاوه مذاکرات موضوعی را در پی داشته است.

یکی از مهم ترین اهداف ایالات متحده انزوای سیاسی ایران و همچنین شکل گیری اجماع علیه ایران می باشد. سیاست های منطقه ای امریکا، ناکارآمد ساختن اهرم های قدرت ایران در منطقه و تنگ کردن حوزه نفوذ ایران می باشد. کاستن از نفوذ ایران در عراق و افغانستان یکی از اهداف استراتژیک ایالات متحده بوده است. بهانه مبارزه با تروریزم به  استراتژی افزایش نیروهای امریکایی در افغانستان منجر شد اگرچه در گفتار و بحث همکاری های استراتژیک برای سرکوب القاعده به عنوان یک گذار تاکتیکی قابل بحث است. توسعه و گسترش عملیات نظامی در پاکستان، احیای روند مذاکرات صلح اعراب و اسرائیل از مهمترین گام های منطقه ای ایالات متحده طی یکسال گذشته محسوب می شود.

با روی کار آمدن پرزیدنت باراک حسین اوباما و نطق های پی د رپی و تبیین سیاست های امریکا، دولت جدید واشنگتن تا حدی توانست قضاوت و داوری های منفی در باره ایالات متحده را تغییر دهد. وی تغییر بعنوان عمق استراتژیک امریکا در همه ابعاد، هم به ملت امریکا و هم به آحاد جهانیان نوید داد. تغییر لحن اوباما تا حدی توانسته است امریکا را انزوای جهان خارج سازد، پدیده مهم امروز امریکا، اجماع سازی در صحنه بین المللی و حرکت به سمت بین المللی کردن مسائل جهان به عنوان دست آورد عینی دولت ایالات متحده امریکا تلقی می شود. تحرک شخص اوباما و متعاقب او دولت واشنگتن در سطح جهان نسبت به روسای جمهور پیشین قابل توجه است. اوباما با توجه به مهارت سخن گفتن مهمترین هدف خود را بهبود تصویر و وجهه امریکا در افکار عمومی جهان قرار داده است.

تقویت نهادهای بین المللی، تقویت گروه 20،توجه جدید نسبت به کیفیت همکاری با پکن و مسکو، عادی سازی مناسبات با جهان اسلام، به ویژه پس از حوادث یازده سپتامبر از اهداف اعلان شده سیاست خارجی واشنگتن است. در قبال ایران هدف و عمق استراتژی امریکا انزوای تدریجی ایران و ائتلاف علیه ایران بوده است. هدایت جنگ روانی و توسعه نگاه منفی علیه ایران در منطقه و جهان اسلام به منزله مهار ایران تلقی می شود. دوگانگی درگفتار و رفتار یا مانورهای متفاوت در تاکتیک ها همه نشان از یک هدف بلند مدت استراتژیک که همان مهار ایران را درپی دارد.

امریکا به دنبال مذاکره با ایران مهار شده است ایرانی که در حد و وزن جغرافیایی خودش و نه در وزن ایدئولوژیک و منطقه شمولش به گفت و گو بنشیند. امریکا به دنبال گفت و گوبا ایرانی است که فاقد مقبولیت منطقه ای باشد. امریکای اوباما با امریکای بوش و نو محافظه کاران کاملاً متفاوت است. امریکای اوباما عملگراست و کم تر دچار هیجان می شود. امریکا همواره با واقعیت تجدید نظر در سیاست های خودش روبرو بوده است. آنچه طی این یکسال می توان گفت پیام های مستقیم امریکا، ارسال نامه برای رهبران ایران، پیام به مناسبت سالگرد اشغال سفارت امریکا، پذیرش تلویحی و دو پهلو حق هسته ای ایران و نگاه انتقادی ولی در عین حال رو به آینده به غنی سازی اورانیوم و پیام های مکرررئیس جمهور ایران به دولت امریکا وپیام مستقیم اوباما در پی پیروزی در انتخابات نتوانسته است گره از کار فروبسته مناسبات دو کشور بگشاید.

موضوع مناسبات بین دو کشور می بایست برخوردار از عقلانیت سیاسی توام با حفظ منافع ملی، و تثبیت موقعیت منطقه ای ایران همراه باشد.