هر روز خبری پیرامون مناسبات دولتین ایران-امریکا در جراید ایران به چشم می خورد که برخی دیرینه و سوخته است و برخی جذاب و در عین حال ساده انگارانه!
گاهی این اخبار در مناسبات غیر رسمی خود را نشان می دهد و گاهی هم در قالب مجلسین دو کشور و یا نهادهای غیر دولتی. دیدار سرپایی اخیر برخی نمایندگان مجلس هشتم با برخی از نمایندگان مجلس امریکا اولین باری نیست که رخ داده باشد.سالهاست که کریدورها و راهروهای مجامع عمومی شاهد این قبیل مراودات ناخواسته قرار گرفته است. جناب آقای کروبی روزگاری در سفر به نیویورک به هنگام بازدید از موزه متروپولیتن با هماهنگی محمد هادی نژاد حسینیان با برخی از متنفذین سنای امریکا سینه به سینه شدند و دقائقی کلامی بین آنها منعقد گشت. در همین مجلس های هفتم و هشتم برخی نمایندگان در نشست های مطالعاتی موسسه مطالعات باک واش در هلند-سوئد و یا شاید نروژ و سوئیس با نمایندگان مجلس امریکا رو در رو سخن گفتند.رئیس کنگره امروز امریکا خانم نانسی پلوسی که از دموکرات های فعال است چند باری درخواست مذاکره و سفر به تهران را داشته است که مورد قبول واقع نشده است.برخی واسطه ها و دلال های سیاسی با هماهنگی نهادهای رسمی و دولتی پادرمیانی کرده اند تا ملاقات ها و درخواست های طرف امریکایی جامعه عمل بپوشاند.
سناتور اسپکتر توسط یک واسطه ایرانی نامه برای مقامات ایرانی می فرستد تا باب دیالوگ را باز کنند، قبل از نامزدی آقای جوزف بایدن، به عنوان معاون آقای اوباما وی که در ارتباط با برخی مقامات ایرانی بوده است آمادگی سفر به ایران را داشت که گرفتار پیچیدگی های انتخابات آمریکا شد و شاید چند مورد دیگر که از درج در این نوشتار خودداری می کنم.
سوالی که وجود دارد این است که اینهمه تلاش و درخواست برای چیست؟ کدام طرف در این شرائط نیازمند برقراری ارتباط هستند؟
آیا این قبیل مراودات و نشست و برخاست ها گره از کار فروبسته گشوده است یا همه و همه ماجرای قصه پر غصه هفت گنبد افلاک است؟
در این چند سال اخیر قبح بسیاری از کارها از بین رفته است.برخی ندانم کاری ها و شتاب زدگی ها آدرس غلطی به طرف مقابل داده است.
آمریکایی ها اعم از دموکرات و جمهوریخواه در قبال ایران یک سیاست را دنبال کرده اند.البته لحن و ادبیات آنها گهگاه تفاوت داشته است ولی عزم و جزم آنها حکایت از این دارد که آنها در عین حال که نیازمند بهره گیری ظرفیت های منطقه ای و بین المللی ایران هستند ولی آمادگی پرداخت ما به ازای متناسب با آن را ندارند.
تجربة همکاری ایران در افغانستان و عراق و همین مذاکرات دو ساله پیرامون مسائل امنیتی عراق حاکی از این واقعیت تلخ است.
باری تصورم این است که استراتژی ملی نظام که به رای ولایت انتباه مقام معظم رهبری توشیح شده مشخص است و هرگونه نرمش در برابر خواست های امریکایی ها در تقابل با اصل عزت، حکمت و مصلحت نظام اسلامی است.ولی همانطور که ایشان فرموده اند این تقابل ابدی نیست.گمان من این است به شرط پیدا کردن درک واقع بینانه و منصفانه در حل و فصل جامع مسائل مختلف فیه در فضای احترام متقابل و شرافتمندانه شرائط می توانند تغییر یابند.
