لوران فابیوس، وزیر خارجه دولت سوسیالیست فرانسه، امروز در تهران میهمان همتای ایرانی خود محمدجواد ظریف است. جمهوری فرانسه به لحاظ تاریخی، تمدنی و فرهنگی پیشینه ای مثبت در فرایند معادلات سیاست خارجی و داخلی ایران داشته است. هرگاه دو دولت ایران و فرانسه از عهد دولت های پیشین قرن نوزدهم تاکنون توانسته اند به توسعه مناسبات خود بپردازند، عنصری خارجی در توقف یا در ایجاد انحراف در مناسبات استراتژیک بین این دو کشور نقش بازی کرده است؛ دولت بریتانیای کبیر، یا دول روسیه تزاری تا اتحاد جماهیر شوروی، نقشی بازدارنده در توسعه مناسبات دو دولت تهران-پاریس ایفا می کردند و اسناد تاریخی حکایت از این دارد که چگونه به لطائف الحیلی در روند توسعه مناسبات دو کشور سنگ اندازی، توطئه یا خیانت های آشکار و نهان می کردند.

انقلاب اسلامی و میزبانی دولت فرانسه از امام خمینی(ره) نقطه عطف دیگری شد تا دوباره دو کشور مهم تاریخی- تمدنی به لحاظ سیاسی، تاریخی، اقتصادی و فرهنگی با هم پیوندی استراتژیک برقرار کنند. برخی اتفاقات ناخوشایند در روابط تهران-پاریس، حمایت دولت فرانسه از صدام حسین در جنگ تحمیلی و تعارض استراتژیک دولت های «ژیسکاردستن» و «میتران» باعث شد تا پایان جنگ، دو کشور شرایطی از قطع مناسبات و تعطیلی سفارتخانه ها گرفته تا بازگشت دیپلمات ها و احیای مجدد مناسبات را تجربه کنند.

پس از پایان جنگ تحمیلی که انتظار می رفت مناسبات کشور وضعیت دیگری را تبیین کند، متأسفانه برخی اتفاقات بار دیگر مناسبات دو کشور را از خود متأثر کرد؛ در دوره دولت ژاک شیراک، ایران و فرانسه به هم نزدیک تر شدند و در توسعه مناسبات اقتصادی- تجاری و همکاری منطقه ای پیشرفت های قابل ملاحظه ای داشتند؛ اما با تغییرات سیاسی در تهران و متعاقب آن در پاریس، دو کشور نه فقط از هم دور شدند، بلکه فرانسه که روزگاری مبتکر گفت وگوی سه کشور اروپایی بود به دلیل برخی موانع از ایران فاصله گرفت!

در مجموع هرگاه ایران و فرانسه می خواستند مناسبات خود را به سمت توسعه یافتگی یا همکاری استراتژیک سوق دهند، انگلیس، اسرائیل یا آمریکا مانعی جدی در توسعه این مناسبات بودند. اکنون با تاریخ نمی توانیم زندگی کنیم. واقع بینی حکم می کند خارج از احساسات ایرانی و فرانسوی، واقع بینانه به ظرفیت های موجود دو کشور و نقد آن در مناسبات همه جانبه بپردازیم. سؤال مهم پیش روی ما این است که فرانسوی ها ایران را در سبد و در طبقه بندی کشورهای عرب خاورمیانه قرار داده اند و با نظر به تجربه ای که من (نگارنده) در دوره ای از زندگی خود داشته ، عرض می کنم این طبقه بندی خوشایند ما ایرانی ها نیست؛ گرچه ما در بخشی از خاورمیانه قرار داریم، ولی ایران مهم ترین قدرت غرب آسیا و مهم ترین کشور خلیج فارس و مهم ترین بازیگر منطقه ای است.  وقتی ایران را در سبد کشورهای عربی ببینند، بی تردید ایران را از اولویت مناسبات خود دور کرده اند.

ایران اکنون نماد قدرت و امنیت در منطقه است. فرانسوی ها در تهران میهمان ما ایرانی ها هستند و از نظر فرهنگی و سنت میزبانی، شایسته نیست از تلخی ها و سختی های گذشته صحبت کنیم، بلکه مهم این است به آینده و ظرفیت های منطقه و جهانی و هم زیستی و توسعه مناسبات سیاسی، بین المللی و منطقه ای و توسعه مناسبات دوجانبه اقتصادی، تکنولوژیکی، صنعتی- بازرگانی و فرهنگی- آموزشی بپردازیم. خاطرات شیرین ما بیش از خاطرات تلخ ماست.

می توانیم با بسترهای مناسب امنیتی در خاورمیانه و منطقه به الگوی مشترک فرانکو- ایرانی برسیم. می توانیم معضلات امنیتی منطقه را با همکاری تهران-پاریس تبدیل به فرصت کنیم. بحران تروریسم، بحران تلخی است که امنیت آحاد بشر را تهدید می کند؛ تروریسم دیگر نژاد، دین و فرهنگ نمی شناسد. تروریسم خطر و مظهر بدبختی های جامعه جهانی امروز است.

 چرا باید این گونه تلقی شود که برخی دولت های اروپایی چشمان خود را بر تروریسم بین المللی بسته اند. آنچه بوکوحرام، داعش، جبهه النصره، طالبان، القاعده و منافقینی انجام می دهند، همه تهدید علیه بشریت است. از بغداد و شامات، کابل، عدن تا باب المندب همه زیر یوغ خودسری های تروریسم حمایت شده از سوی برخی دولت هاست. آیا دولت محترم فرانسه می داند برخی از جنگ افزارهای ارائه شده به عرلبستان سعودی و امارات، سر از دستان تروریست های داعش و جبهه النصره درآورده است؟ اگر دولت متمدن و تمدن ساز فرانسه بخواهد نام نیکی از خود در اذهان ملتهب کودکان، زنان، پیرمردان و پیرزنان این منطقه برجا گذارد، باید تصمیم قاطعی در قبال تروریسم جهانی، که تهدید اول امنیتی خود فرانسوی هاست، بگیرد.