جناب آقای جاسجیت سینگ
میهمانان گرامی
خانم‌ها، آقایان
در ابتدا مایلم به شرکت‌کنندگان ارجمند در دومین میزگرد مشترک دفتر مطالعات سیاسی و بین‌المللی و مؤسسه مطالعات و تحقیقات دفاعی هند و همچنین به حضار و میهمانان گرامی خوش‌آمد گفته و برای برگزار کنندگان این میزگرد مشترک آرزوی موفقیت نمایم، اطمینان دارم که برگزاری این قبیل گردهمایی‌ها در افزایش درک و فهم متقابل دو مؤسسه از مسائل مربوط به روابط دوجانبه و منطقه‌ای و کشف راه‌های گسترش همکاری‌های بین دو کشور کمک قابل توجهی خواهد بود.
حوزه همکاری‌های بین‌المللی و منطقه‌ای:
هر دو کشور جمهوری اسلامی ایران و هند در قاره پهناور آسیا و در فاصله‌ای نه چندان دور از یکدیگر قرار دارند، قاره‌ای که به نظر بسیاری از کارشناسان، قرن جدید میلادی به آن تعلق خواهد داشت. از این روی هر گونه تبادل نظر و کنکاش بین مسئولین دو کشور می‌تواند به درک بهتر یکدیگر از مسائل منطقه‌ای و جهانی کمک نماید.
از دیدگاه جمهوری اسلامی ایران کشور هند به عنوان یکی از مهمترین قدرت‌ها در منطقه جنوب آسیا و پرجمعیت‌ترین کشور ساحلی اقیانوس هند در تغییر و تحولات منطقه و در برقراری امنیت و آرامش نقش مهم و اساسی دارد. از سوی دیگر سیاست جمهوری اسلامی ایران به ویژه در منطقه خلیج فارس که دنباله طبیعی اقیانوس هند می‌باشد بر محور تنش‌زدایی و احترام متقابل با کشورهای منطقه استوار بوده و در واقع می‌توان گفت که سیاست هر دو کشور در این منطقه از جهان مکمل یکدیگر می‌باشد و هرگونه همکاری و هماهنگی بین دو کشور می‌تواند زمینه ثبات و پیشرفت هر چه بیشتر در منطقه را فراهم آورد.
پایان جنگ سرد و فروپاشی نظام دوقطبی موجب ایجاد تحول و دگرگونی درعوامل مؤثر بر صلح و امنیت بین‌المللی گردید و گسترش ابعاد غیرنظامی تهدیدهای فراروی امنیت ملی و بین‌المللی را در سده 21 به دنبال داشت.
با توجه به این مهم امروزه امنیت ملی، منطقه‌ای و جهانی دیگر تنها در گرو بازدارندگی و استراتژی‌های نظامی نبوده و مواردی چون آلودگی محیط زیست، تروریسم، قاچاق مواد مخدر، توسعه نیافتگی، انفجار جمعیت و مواردی نظیر آن نیز در شمار تهدیدات امنیت ملی کشورها به شمار می‌آید؛ که این واقعیت‌ها مستلزم ایجاد چارچوب‌های تازه و فراگیر در مناسبات بین‌المللی و منطقه‌ای می‌باشد. همکاری دو کشور ایران و هند در این زمینه می‌تواند کمک مؤثری به برقراری صلح و ثبات در این منطقه و جهان بنماید.
از سوی دیگر پیامدهای ناشی از انقلاب اطلاعاتی و گسترش تکنولوژی ارتباطات در قالب فرآیندهای جهانی شدن بر کشورهای در حال توسعه به ویژه در عرصه فرهنگی خطر تسلط الگوی تک‌قطبی در نظام بین‌المللی را به شکل تازه مطرح نموده است. دراین میان برخی دولت‌ها با سود جستن از این رویداد و جایگاه خود، و با بهره‌گیری از ابزارهایی چون تحریم‌های یکجانبه تجاری درصدد پیشبرد منافع خود و دیکته نمودن خواسته‌های خویش بر کشورهای مستقل برآمده‌اند. هماهنگی بین کشورهای مختلف به ویژه ایران و هند در آسیا می‌تواند نقش مؤثری در خنثی نمودن اینگونه حرکت‌ها ایفا نماید.
در همین راستا و بر مبنای آرمان نهادینه کردن قانون در امور داخلی و مناسبات بین‌المللی، جمهوری اسلامی ایران جدا از اقداماتی که برای تحقق اصول جامعه مدنی در عرصه سیاست داخلی خود معمول داشته محور سیاست خارجی خود را بر اساس تنش‌زدائی و احترام متقابل در عرصه منطقه‌ای و بین‌المللی قرار داده و بر همین اساس و به منظور ایجاد بستری مناسب برای دستیابی جامعه بشری به راه حل‌های مسالمت‌آمیز در حل اختلافات، ایده گفتگوی تمدن‌ها را مطرح نموده که با اقبال جهانی روبرو گردیده است. به همین مناسبت سال 2001 میلادی از طرف سازمان ملل متحد به عنوان سال گفتگوی تمدن‌ها نامگذاری شده تا از طریق آن امکان مشارکت هرچه بیشتر همه فرهنگ‌ها و تمدن‌ها به ویژه تمدن‌های آسیایی در شکل‌گیری "نظم نوین جهانی" بر اساس الگوی همزیستی و همکاری تمدن‌ها و نه تنازع میان آنها فراهم آید.
در حوزه منطقه‌ای با توجه به نقش عمده و مهم دو کشور و تلاش‌های آنان برای افزایش صلح و ثبات در منطقه جنوب و غرب آسیا، ایران وهند می‌توانند در زمینه‌هایی چون برقراری صلح در افغانستان، تداوم مذاکره و تبادل نظر و انجام مطالعات مشترک در زمینه راهکارهای تحکیم صلح و امنیت در منطقه، غنا بخشیدن به دستور کار اتحادیه همکاری‌های منطقه‌ای کشورهای حاشیه اقیانوس هند (ARC – IOR)، و مقابله با به کارگیری "ابزاری" حقوق بشر همکاری نمایند.
حوزه دوجانبه:
در زمینه‌های دوجانبه دو کشور جمهوری اسلامی ایران و هند روابط دوستانه موجود خود را برپایه گسترش هر چه بیشتر اعتمادسازی و بهبود روابط در کلیه بخش‌های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی و همچنین گسترش مناسبات در زمینه همکاری‌های منطقه‌ای و بین‌المللی قرار داده‌اند.
سفرهای متقابل و دیدارهای بین مقام‌های دو کشور ایران و هند، تشکیل چندین کمیته و گروه کاری در زمینه همکاری‌های سیاسی، بین‌المللی، اقتصادی، بازرگانی، حمل و نقل، فن‌آوری، علمی و فرهنگی و برگزاری نشست‌های مشترک بین آنها در تهران و دهلی‌نو طی چند سال گذشته در راه فراهم آوردن بستر لازم برای تفاهم و همکاری هر چه بیشتر دو کشور نقش بسزایی داشته است.
استمرار گفتگوهای دو کشور و کسب پیشرفت‌هایی در زمینه مطالعات مربوط به خط لوله انتقال گاز ایران به هند با توجه به برخورداری ایران از ذخائر عظیم انرژی نفت و گاز ومطرح بودن هند در زمره مصرف‌کنندگان عمده انرژی در منطقه آسیا، می‌تواند به گسترش سرمایه‌گذاری‌های مشترک در زمینه انرژی و دیگر صنایع بین دو کشور کمک نماید.
همچنبن لزوم افزایش تفاهم هر چه بیشتر دو کشور برای بهره‌گیری هند از قابلیت‌ها و توانایئ‌های تزانزیتی جمهوری اسلامی ایران با توجه به همسایگی کشور ما با کشورهای منطقه آسیای مرکزی و خلیج فارس و نقش ایران به عنوان پل ارتباطی این کشورها با منطقه جنوب و غرب آسیا، و افزایش سطح همکاری‌های دو کشور در زمینه‌های محیط زیست، جنگ‌کاری و بیابان‌زدایی در شمار مسائل مهم روابط دو جانبه ایران و هند می‌باشد.
در حوزه روابط دو جانبه ایران و هند می‌توانند با مطالعه موانع و چالش‌های احتمالی بر سر راه گسترش هرچه بیشتر روابط در چارچوب اینگونه نشست‌ها و به ویژه در قالب اجلاس‌های کمیسیون مشترک دو کشور، ظرفیت‌های موجود و ناشناخته در روابط خود را کشف و مورد استفاده قرار دهند.
حضار محترم اطمینان دارم که برگزاری این میزگرد فرصت مناسبی است تا زمینه‌های همکاری ایران و هند را در رابطه با مسائل دوجانبه، منطقه‌ای و بین‌المللی مورد بررسی قرار داده و راه را برای همکاری هرچه بیشتر دو کشور در کلیه زمینه‌ها هموارد سازد.
آرزوی موفقیت برای این میزگرد و گردانندگان آن را داریم.
