چند پرسش مقدر پیرامون پرونده هسته ای ایران مطرح است که پاسخی به آن برای اذهان و تنویر افکار عمومی، و اذهان علاقمندان به سرشت و سرنوشت موضوع هسته ای، از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است. به ویژه قسمتی از این مقال مخاطب قرار دادن مسئولان هسته ای ایران است که نسبت به حساسیت های ملی که در باب منافع ملی است توجه بیشتری بیابند و حدیث استقلال ملت ایران و هزینه گزافی که برای این دستاورد عظیم پرداخت شده است و ماجرای پر رمز و رازی که چشم تیز بین و باور فَطِن تاریخ بدان داوری خواهد کرد را درک کنند.

چه خبر است؟! این روزها ناکامی های فراوانی در صحنه سیاست خارجی مشاهده می شود. وزیر محترم امورخارجه ایران به طرابلس لیبی می روند و برخلاف روال معمول نتواسته با رئیس کشور لیبی، ملاقات کند! در عراق، پاکستان، افغانستان و یمن اتفاقاتی رخ داده است که هر کدام نیازمند بازخوانی و بررسی مجدد نقش سیاست خارجی است! هفته قبل وزیر امور خارجه به عراق سفر کوتاهی می کند و صحبت از ساز و کارهای جدیدی برای حل و فصل برخی سوء تفاهمات میان دو کشور می کند، کدام ساز و کار جدید! و متاسفانه نام معاهده 1975 نه در کلام ایشان و نه در گفتار سفیر جمهوری اسلامی ایران دیده نمی شود. ظاهراً جناب وزیر خارجه نگران حساسیت برخی مقامات عراقی نسبت به معاهده 1975 هستند! اگر اینگونه باشد آیا صحیح است دست اندرکاران سیاست خارجی که بایست امین ملت و حاکمیت باشند منافع ملی ایران را قربانی حساسیت عراقی ها کنند؟

این روزها ناکامی های فراوانی در صحنه سیاست خارجی مشاهده می شود. وزیر محترم امورخارجه ایران به طرابلس لیبی می روند و برخلاف روال معمول نتواسته با رئیس کشور لیبی، ملاقات کند! در عراق، پاکستان، افغانستان و یمن اتفاقاتی رخ داده است که هر کدام نیازمند بازخوانی و بررسی مجدد نقش سیاست خارجی است!

سفیر سابق ایران در فرانسه گفت: لیبی در مقطعی از جنگ تحمیلی به دلیل خصومتی که با صدام داشت در کنار ایران قرار گرفت اما این که گفته شود رابطه ما با لیبی استراتژیک است به هیچ وجه صحیح نیست و بعید می‌دانم که مسوولین سیاست خارجی دولت فعلی نیز به این موضوع اعتقادی داشته باشند.