طی سه نوشتار پیشین بصورت اجمالی به بخش هایی از حماسه دفاع مقدس مردم شریف ایران اشاره داشتم و از حقایق جنگ و آنچه بر مردم ایران رفت، نوشتم. وقایعی که هرگز روا و سزاوار و در شان مردمی با ویژگی های تاریخی وتمدنی ایران نبود. مردمی که در اوج شعور و بلوغ خود مردمی ترین انقلاب ضد استعماری و ضد استبدادی تاریخ قرن بیستم جهان را رقم زدند. انقلابی که مهم ترین حرکت استقلال طلبانه تاریخ ایران بود.

طی دو نوشته پیشین ، پیرامون چیستی و چرایی وقوع جنگ تحمیلی مطالبی عرضه شد که نیازمند واکاویی بیشتری نیز هست؛ اما در نوشتار امروز به نقش قدرت ها و دولت ها در حمایت از تجاوز و پشتیبانی سیاسی و لجستیک و مالی که از روزهای آغاز جنگ تا پایان جنگ همراه و همکار صدام حسین بودند اشاره خواهم کرد

در یاد داشت قبل عوامل کلی وقوع جنگ تحمیلی بیان شد . اما ضروری میدانم امروز به ماهیت عهد نامه و یا معاهده ١٩٧٥ الجزائر بپردازم. هیچ دلیل قانع کننده ایی از لحاظ حقوقی - سیاسی برای لغو یک طرفه آن و آغاز جنگ متصور نیست. بر فرض، روزی و روزگاری کشوری معاهدات ارضی و مرزی با کشور همجوار را مغایر با منافع و امنیت ملی خود می دانند. آغاز جنگ و تجاوز بهانه ایی برای احقاق حقوق خود نمی شود،