شعر حافظ آسمانی پر ستاره است که آدمی را از پس این همه قرون و اعصار به شگفتی وا می‌دارد. در برابر این آسمان پر ستاره می‌توان به نظاره نشست و در برابر عظمت و شکوه راستین آن سر تعظیم فرود آورد. یا می‌توان تنها به ستاره‌یی پرفروغ، غزلی از غزل‌ها یا بیتی از ابیات. دیده بر دوخت و محو زیبایی آن شد.

روزی ابو حنیفه به همراه عدّه ای از دوستانش به مجلس امام جعفر صادق علیه السلام وارد شد و اظهار داشت: «یابن رسول اللّه! فرزندت ، موسی کاظم علیه السلام را دیدم که مشغول نماز بود و مردم از جلوی او رفت و آمد می کردند؛ و او آن ها را نهی نمی کرد، با این که این رفت وآمدها مانع معنویّت می باشد؟!»