سحرگاه پنجشنبه هجدهم اکتبر سال دو هزار و دوازده میلادی درمرکز درمان سرطان در دوسلدورف بستری هستم و دو روزی است که شیمی درمانی سنگینی را برای مهار حمله سلول های سرطانی به سیستم لیمفوم بر روی جسمم انجام داده اند. در این میان دوستی بزرگوار از خیل رفیقان شفیق و عزیز دوران دفاع مقدس تماس گرفت وضمن احوالپرسی بشارت پاسخ مجدد و از سر کین حسد و حقد اقای عباس عبدی را نوید داد.تب و درد ایمان وامانم را بریده بود سعی کردم مطالعه آن را به روز بعد موکول کنم ولی چه کنم دلم طاقت نیاورد

در یک دهکده کوچک نزدیک نورنبرگ خانواده ای با 18 فرزند زندگی می کردند. برای امرار معاش این خانواده بزرگ، پدر می‌بایستی 18 ساعت در روز به هر کار سختی که در آن حوالی پیدا می‌شد تن می‌داد.

با توجه به متن جوابیه ای که همزمان با چاپ پاسخ اینجانب به جناب آقای عبدی منتشر کرده اید و علی القاعده این کاری اخلاق گریزانه و غیر معمول در حرفه روزنامه نگاری است که متن پاسخ کسی را قبل از چاپ به طرف مقابل بدهند و همزمان با چاپ پاسخ که حق پاسخ دهنده است اقدام به چاپ جوابیه دیگری کنند.این کار بی تردید ناشی از رفاقت و صمیمیت گردانندگان مجله با طرف دیگر این بحث است و خود نوعی جهت گیری دور از اخلاق حرفه ای در کار مطبوعات می باشد.