وقتی شما صحبت از مقایسه سیاست خارجی قبل از انقلاب اسلامی و بعد از آن میکنید‌‌ برداشت عمومی واز جمله خود من این است که منظورتان ازسیاست خارجی ایران دردورانی مابین شهریور 20 تا بهمن 57 با دوره بعد از انقلاب است . اگر چه در طی همین 37 سال هم شما میتوانید سه دوره مشخص و متمایز از یکدیگر را تعریف کنید که فعلا من وارد جزئیات آن نمیشوم . اساسا محور های اساسی سیاست خارجی ایران در هر دو دوره را مساله چگونگی همسوئی یا توازن ویا تقابل با قدرتهای بزرگ موثر در ایران شکل میدهند

دل گرفته در نیمه های شب ، در طیاره نشسته ام و عازم معالجه در دوسلدورف المان هستم. با خویشتن خویش در اندیشه ام، ایکاش به مناسبت ایام رحلت نبی مکرم اسلام صلوه الله و سلامه علیه و امام حسن مجتبی علیه الصلواه و السلام و فخر ملت ایران امام هشتم شیعیان ملک پاسبان، حضرت علی بن موسی الرضا علیه آلاف تهیه و الثناء مطلبی می نوشتم و ادای احترامی به خاندان عصمت وطهارت که حق حیات معنوی بر شیعیان و ما ایرانیان دارند، می کردم.

واقعه عاشورا، علی رغم انبوهی از انواع نگرشها و بررسی ها، همچنان به واکاوی تاریخی و بازخوانی مجدد،به ویژه در سیر تحولات تاریخ صدر اسلام نیاز دارد : چیستی و چرایی افول جامعه اسلامی در چه بود؟ چرا آل الله، که همواره مورد توجه و سفارش خاص پیامبر بزرگوار اسلام بودند،با قساوت تمام قتل عام شدند و سپس خاندان سیدالشهداء به اسارت رفتند؟ پرسش هایی از این دست،خواسته و ناخواسته پژوهشگر را به سمت بررسی تاریخی سوق می دهد.

صرف خوردن چای و قهوه نمی‌توان مدعی همکاری‌های موثر با اعراب بود/ بازنگری در مناسبات ایران با کشورهای منطقه اصلی جدی است که باید در دستور کار مسوولین دیپلماسی کشور قرار گیرد.